Archiwum 1995–2023

Septyczna encefalopatia (SAE, sepsis associated encephalo-pathy) jest zaburzeniem czynności ośrodkowego układu nerwowego rozwijającym się w przebiegu zakażenia. U około 1/3 chorych z zakażeniami występują jakościowe zaburzenia świadomości, które mogą być związane z SAE. Zjawisko to jest niedoszacowane w praktyce ogólnolekarskiej i specjalistycznej, zwłaszcza w medycynie stanów nagłych. Celem niniejszego opracowania jest przybliżenie patomechanizmów, metod rozpoznawania i diagnostyki różnicowej SAE. Rozpoznanie SAE możliwe jest u chorych z ilościowymi lub jakościowymi zaburzeniami świadomości, czynności poznawczych i wykonawczych, którzy spełniają kryteria diagnostyczne sepsy. W diagnostyce różnicowej i monitorowaniu chorych z SAE wykorzystywane są metody klinimetryczne – skala sedacji pobudzenia Richmond (RASS), Metoda Oceny Splątania na OddzialeIntensywnej Terapii (MOSOIT) (Confusion Assessment Method for the Intensive Care Unit, CAM-ICU) i skala SOFA (Sequential Organ Failure Assessment score), badania neurofizjologiczne (elektroencefalografia), neuroobrazowanie (tomografia jądrowego rezonansu magnetycznego) i laboratoryjne (białko C reaktywne, prokalcytonina, biomarkery uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub bariery krew–mózg). Postępowanie z chorymi, u których rozpoznano SAE, polega przede wszystkimna leczeniu zakażenia i utrzymywaniu homeostazy, w leczeniu objawowym unikać należy benzodiazepin,a korzystne działanie wydaje się mieć deksmedetomidyna. Potencjalnie korzystne może być zastosowanie dożylnych immunoglobulin.