Archiwum 1995–2023

Schizofrenia jest zaburzeniem psychicznym, w etiologii którego nakładają się na siebie czynniki biologiczne, genetyczne i środowiskowe. Przez ostatnie lata prowadzono intensywne badania naukowe dowodzące ścisłej zależności pomiędzy układem immunologicznym i stanem zapalnym a ryzykiem zachorowania i obrazem klinicznym schizofrenii. Wykazano zależność pomiędzy dysregulacją układu odpornościowego a nasileniem objawów psychotycznych i zaburzeniami funkcji poznawczych w schizofrenii. W ciągu ostatnich lat badano przydatność stosowania leków przeciwzapalnych w farmakoterapii schizofrenii. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie najnowszych doniesień naukowych skupiających się na temacie adjuwantowej terapii przeciwzapalnej w schizofrenii. Badania nad zastosowaniem inhibitorów cyklooksygenazy, obejmujące głównie celekoksyb, wykazały, że mogą być one skuteczne w redukowaniu objawów psychotycznych wśród pacjentów podczas pierwszych epizodów schizofrenii oraz podczas aktywnej fazy chronicznie trwającej choroby. Mimo wielu badań owodzących skuteczności simwastatyny w opanowywaniu objawów pozytywnych i negatywnych, jej stosowanie wciąż pozostaje kwestią sporną ze względu na objawy uboczne leczenia. Inhibitory fosfodiesterazy również okazują się skuteczną grupą leków, pozytywnie wpływających na funkcjonowanie pacjentów chorujących na schizofrenię. Pregnenolon wykazuje pozytywne efekty w redukowaniu nasilenia objawów negatywnych schizofrenii.  Pomimo licznych doniesień wciąż nie stworzono konkretnych rekomendacji farmakoterapeutycznych ze względu na ograniczenia metodologiczne badań prowadzonych w tym obszarze.