Zeszyt aktualny

Cel. Celem pracy jest przegląd piśmiennictwa na temat możliwości zastosowania terapii z użyciem 3,4-metylenodioksymetamfetaminy (MDMA) w leczeniu zespołu stresu pourazowego. Zawarto w niej także opis mechanizmu działania MDMA oraz wpływu tej substancji na organizm ludzki.

Przegląd piśmiennictwa. MDMA zostało po raz pierwszy zastosowane w leczeniu pod koniec lat 70. i na początku lat 80. XX wieku. Jego przeciwlękowe i prospołeczne właściwości zostały wykorzystane, aby pomóc pacjentom radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi i poprawić jakość budowania relacji interpersonalnych. Niestety, w latach 1985–1986 MDMA zostało zakazane na całym świecie z powodu działania neurotoksycznego. Jednak od początku XXI wieku naukowcy wykazali ponowne zainteresowanie kontrolowanym stosowaniem MDMA w terapii. Badania kliniczne prowadzone od 2010 roku wykazały obiecujące efekty terapii wspomaganej MDMA w przypadku leczenia lęku społecznego u osób dorosłych z PTSD. Przeprowadzone badania wykazały, że pacjenci poddani terapii z udziałem MDMA doświadczyli zmniejszenia reakcji na bodźce wywołujące lęk. To pozwoliło im efektywniej pracować z traumatycznymi wspomnieniami, zmniejszało objawy PTSD oraz zwiększało zaufanie do terapeuty.

Wnioski. MDMA to półsyntetyczna substancja o budowie zbliżonej do serotoniny i noradrenaliny. Jej mechanizm działania opiera się na oddziaływaniu jako aktywator na niektóre receptory, co skutkuje stymulacją wydzielania noradrenaliny, serotoniny i dopaminy. Ponadto MDMA jest substratem dla transporterów tych neuroprzekaźników i jako inhibitor monoaminooksydazy hamuje ich rozkład. MDMA w terapii może pomóc pacjentom w zrozumieniu i zaakceptowaniu traumatycznych doświadczeń, może też przyczynić się do zmniejszenia objawów PTSD, jednak potrzebne są dalsze badania dla potwierdzenia skuteczności i bezpieczeństwa tego podejścia terapeutycznego.