Archiwum 1995–2023

Cerebrolizyna jest stosowana w psychiatrii i neurologii od ponad 50 lat. Celem niniejszej pracy było usystematyzowanie aktualnego stanu wiedzy na temat mechanizmu działania cerebrolizyny oraz jej zastosowania klinicznego. Pod względem chemicznym jest to bezlipidowa mieszanina wolnych L-aminokwasów i neuropeptydów o niskiej masie cząsteczkowej, otrzymywanych drogą enzymatycznej proteolizy z młodego mózgu świni. Zawiera ona również magnez, fosfor, potas oraz selen. Cerebrolizyna przenika barierę krew-mózg. Dowiedziono, że wspiera endogenne procesy naprawy i regeneracji, naśladuje czynniki neurotroficzne i modyfikuje ich poziom, wpływa na szlak sygnałowy związany z białkiem Sonic Hedgehog, chroni przed patologicznymi zdarzeniami i kaskadami, będącymi konsekwencją urazu lub choroby neurodegeneracyjnej, redukuje liczbę wolnych rodników oraz enzymów proapoptycznych, moduluje odpowiedź zapalną, wpływa na neuroplastyczność i neurogenezę. Cerebrolizyna znalazła zastosowanie u pacjentów po udarze mózgu, z pourazowym uszkodzeniem mózgu, pacjentów z zaburzeniami funkcji poznawczych, w tym z otępieniem w przebiegu choroby Alzheimera oraz otępieniem naczyniopochodnym. Standardowo podawana jest w formie iniekcji; przeprowadzono również badanie nad stosowaniem postaci doustnej. Ogólnie zgłaszane działania niepożądane leku są przemijające i mają łagodne nasilenie. Wyniki badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania cerebrolizyny są zachęcające. Potwierdzają one duże bezpieczeństwo i teoretyczną zasadność jej stosowania. Leczenie pacjentów z zespołami organicznymi, metabolicznymi i neurodegeneracyjnymi mózgu jest trudne i niejednokrotnie nieskuteczne. Należy więc rozważyć każdą dostępną możliwość terapii.