Archiwum 1995–2023

Celem leczenia prewencyjnego epizodycznej oraz przewlekłej migreny jest zmniejszenie częstości oraz ciężkości napadów migreny, a dzięki temu poprawa jakości życia chorych. Szacuje się, że około 38% chorych na migrenę może odnieść korzyści z leczenia profilaktycznego. Praktyka kliniczna pokazuje jednak, że otrzymuje je tylko około 13%. Głównymi powodami przerywania terapii jest występowanie nietolerowanych objawów ubocznych oraz brak skuteczności leczenia farmakologicznego. Sugeruje się, że peptyd pochodny genu kalcytoniny (calcitonin-gene-related-peptide – CGRP) odgrywa istotną rolę w patofizjologii migreny. Chociaż w badaniach klinicznych potwierdzono skuteczność antagonistów CGRP w leczeniu migreny dalsze prace nad nimi zostały wstrzymane z uwagi na obawy dotyczące toksycznego wpływu na wątrobę. W ostatnich kilku dekadach opracowano nową grupę leków – przeciwciała monoklonalne przeciw CGRP (CGRP-Abs). Do dziś w badaniach drugiej i trzeciej fazy potwierdzono, że cztery przeciwciała monoklonalne istotnie zmniejszały liczbę dni z migreną w porównaniu z placebo. Ponadto działają one szybciej w porównaniu z obecnie dostępnym leczeniem prewencyjnym. Przeciwciała monoklonalne mają korzystny profil działań niepożądanych podobny jak w grupach placebo. Nie obserwowano toksycznego wpływu na wątrobę oraz negatywnego wpływu na parametry hemodynamiczne oraz wyniki badań laboratoryjnych. Odsetek chorych leczonych przeciwciałami monoklonalnymi, którzy przerywali leczenie z powodu objawów ubocznych, był niski. Mimo powyższych korzyści długoterminowa skuteczność oraz bezpieczeństwo stosowania przeciwciał monoklonalnych nie są znane i wymaga to dalszych badań.