Archiwum 1995–2023

Cel pracy. Celem przedstawionej pracy była ocena skuteczności leczenia EW w depresji lekoopornej oraz analiza czynników klinicznych, psychologicznych oraz biochemicznych, które z taką skutecznością są związane.

Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 80 pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie z rozpoznaniem depresji lekoopornej, w tym 60 kobiet i 20 mężczyzn w wieku 21–82 (średnio 54) lat, u których wykonano 6–16 (średnio 10) zabiegów EW. Rozpoznanie epizodu depresyjnego w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych miało 55 chorych, rozpoznanie zaburzeń depresyjnych nawracających – 18 osób i epizodu depresyjnego – 7 badanych. Ocenę kliniczną przeprowadzono za pomocą 17-elementowej skali depresji Hamiltona.

Wyniki. Nasilenie depresji przed leczeniem wynosiło w tej skali średnio 32 (SD = 6) punktów. Poprawę kliniczną, określoną jako zmniejszenie nasilenia depresji w skali Hamiltona o co najmniej 50%, uzyskano u 56 (70%) pacjentów. Remisję, czyli redukcję nasilenia depresji do poziomu 7 lub mniej punktów w skali Hamiltona, osiągnięto u 25 (31%) chorych. Nie stwierdzono istotnego związku między poprawą i remisją a płcią, wiekiem, rozpoznaniem, czasem trwania choroby, czasem trwania epizodu, występowaniem objawów psychotycznych, uprzednim stosowaniem litu lub wenlafaksyny. Stwierdzono pogorszenie niektórych funkcji poznawczych, w tym pamięci operacyjnej i semantycznej bezpośrednio po zabiegach. Terapia EW okazała się bardziej skuteczna u osób z niższym wyjściowym stężeniem BDNF w surowicy oraz z lepszymi wynikami niektórych testów poznawczych.

Wnioski. Uzyskane wyniki potwierdzają dane wskazujące, że terapia EW jest skuteczną metodą leczenia depresji lekoopornej.