Archiwum 1995–2023

Cel pracy. Impulsywność jest dominującą cechą wielu zaburzeń psychicznych. Jednakże związek między impulsywnością a zaburzeniami lękowymi jest kontrowersyjny i niewystarczająco zbadany. Celem badania było porównanie impulsywności u zdrowych osób oraz chorych z zaburzeniem panicznym bez uprzedniego leczenia farmakologicznego, przed terapią i po ośmiu tygodniach interwencji terapeutycznej.

Materiał i metody. Zbadano 21 zdrowych ochotników oraz 15 ambulatoryjnych pacjentów z zaburzeniem panicznym bez agorafobii, którzy nie byli wcześniej leczeni farmakologicznie, przed leczeniem oraz po ośmiu tygodniach leczenia escitalopramem lub terapią poznawczo-behawioralną (CBT). Nasilenie zaburzenia panicznego oceniano przy użyciu skal: PAS (Skala Oceny Lęku i Agorafobii), CGI (Skala Ogólnej Oceny Klinicznej), HADS (Szpitalna Skala Lęku i Depresji). Impulsywność oceniania była przy użyciu skali BIS-11 (Skala Oceny Impulsywności Barrata – wersja 11).

Wyniki. Statystycznie istotna poprawa stanu klinicznego obserwowana była w skalach PAS, CGI, HADS w obu leczonych grupach pacjentów przed terapią i po interwencji terapeutycznej. Poprawa na podobnym poziomie wystąpiła w obu grupach i obie metody okazały się równie skuteczne w leczeniu zaburzenia panicznego. Nie obserwowano statystycznie znaczącej zmiany całkowitej impulsywności w grupie chorych przed leczeniem i po leczeniu (escitalopram lub CBT). Ograniczenia: Liczba badanych była stosunkowo niewielka. Badanie prowadzono w grupie pacjentów bez agorafobii, bez uprzedniego leczenia farmakologicznego.

Wnioski. Istnieje potrzeba realizacji kolejnych badań oceniających wpływ impulsywności na przebieg zaburzenia panicznego. Podwyższona impulsywność wydaje się niezależną i trwałą cechą, niezwiązaną z ciężkością objawów w grupie pacjentów z zaburzeniem panicznym.