Archiwum 1995–2023

Stwardnienie rozsiane w większości przypadków w początkowym stadium choroby ma postać rzutowo-remisyjną. Chociaż pojawiają się nowe leki modyfikujące przebieg choroby, leczenie rzutów nadal jest istotną częścią praktyki klinicznej. Wykazano, że stosowanie glikokortykosteroidów w rzutach stwardnienia rozsianego poprawia stan kliniczny pacjentów w okresie od kilku dni do kilku tygodni od podania, ale nie ma wpływu na odległe rokowanie. Profil bezpieczeństwa glikokortykosteroidów w leczeniu rzutów uznaje się za korzystny, chociaż pojawiają się na ten temat nowe doniesienia. Najczęstsze działania niepożądane glikokortykosteroidów są łagodne, a zalicza się do nich przede wszystkim objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz zaburzenia nastroju i snu. Pozostałe działania niepożądane, takie jak hiperglikemia, zakażenia, nadciśnienie, obrzęki, zaburzenia rytmu serca, zakrzepica żylna, występują rzadko. Stosując glikokortykosteroidy w rzutach stwardnienia rozsianego, szczególną uwagę należy zwrócić na pacjentów ze współistniejącymi chorobami, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Są to między innymi pacjenci stosujący niesteroidowe leki przeciwzapalne, warfarynę, leki przeciwpadaczkowe, inne leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450, pacjenci z cukrzycą, nadciśnieniem, jaskrą, a także kobiety w ciąży. Zaobserwowano, że częstość występowania działań niepożądanych zależy od formy preparatu.