Archiwum 1995–2023

Przedstawiono przypadek 46-letniego chorego z wirusowym zapaleniem wątroby typu C, leczonego pegylowanym interferonem-α i rybawiryną, u którego po 7 miesiącach terapii wystąpiły uporczywe zaburzenia psychotyczne i zaburzenia funkcji poznawczych, a w ślad za tym znaczne pogorszenie funkcjonowania psychospołecznego. Zaburzenia te okazały się oporne na leczenie neuroleptykami klasycznymi oraz częściowo oporne na skojarzone leczenie klozapiną i kwetiapiną. W wyniku takiego leczenia uzyskano znamienną redukcję napięcia psychicznego, nasilenia omamów słuchowych i ustąpienie myśli samobójczych, a także poprawę jakości snu. Natomiast poważne zaburzenia funkcji poznawczych na poziomie lekkiego otępienia i spowolnienie psychomotoryczne utrzymują się przez wiele miesięcy. Dobre funkcjonowanie psychospołeczne pacjenta przed wystąpieniem choroby psychicznej, brak uzależnień w wywiadzie oraz nieobciążony wywiad rodzinny w kierunku zaburzeń psychicznych przemawiają za istnieniem związku między leczeniem interferonem-α i rybawiryną a wystąpieniem zaburzeń psychotycznych i otępiennych. Wskazuje to na możliwość nieodwracalnego uszkodzenia mózgu wskutek terapii interferonem-α i rybawiryną u osób predysponowanych.