Archiwum 1995–2023

Wstęp. Stwardnienie rozsiane dotyczy przeważnie osób młodych. Bez względu na postać skutkuje narastaniem niepełnosprawności. Celem postępowania leczniczego jest zwolnienie przebiegu choroby, przywracanie utraconej sprawności i poprawa jakości życia.
Materiał i metody. Obserwacji i analizie poddano 458 pacjentów rehabilitowanych w oddziale w latach 1990-2004. Czas rehabilitacji w oddziale wynosił od 3 do 6 tygodni. Przy przyjęciu i przy wypisie każdy pacjent poddawany był badaniu lekarskiemu ogólnemu i neurologicznemu oraz oceniany w skali funkcjonalnej Kurtzkego (EDSS), skali numerycznej Cendrowskiego, skali spastyczności Ashwortha, logarytmicznej skali bólu, skali Rankina i przy pomocy wskaźnika Barthel. Program rehabilitacji ustalano zespołowo, indywidualnie dla każdego pacjenta mając, na uwadze stan kliniczny, okres choroby, powikłania.
Wyniki. U prawie wszystkich pacjentów niezależnie od płci, wieku, okresu choroby, istniejących powikłań uzyskano poprawę stanu funkcjonalnego. Powikłania procesu rehabilitacji w postaci zaostrzenia objawów choroby i pogorszenia stanu neurologicznego dotyczyły kilku chorych.
Wnioski. Kompleksowy model rehabilitacji pacjentów ze stwardnieniem rozsianym musi charakteryzować się interdyscyplinarnym podejściem do każdego pacjenta. U większości osób badanych (99%) uzyskano poprawę ogólnej sprawności i w konsekwencji jakości życia.