Archiwum 1995–2023

Monoterapia jest podstawową metodą leczenia padaczki. Około 70% pacjentów z nowo rozpoznaną padaczką uzyskuje dobrą kontrolę napadów po włączeniu jednego dobrze wybranego leku, a połowa tych, którzy nie zareagowali dobrze, uzyskuje dobry efekt przy zmianie pierwotnego leku przeciwpadaczkowego (LPP) na inny. Podstawową korzyścią monoterapii jest mniejsze ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (również tych wynikających z interakcji dwóch LPP), łatwiejsza współpraca z pacjentem i dobór dawki, oraz mniejsze koszty leczenia. Jakkolwiek monoterapia lekami klasycznymi, jak karbamazepina, kwas walproinowy, fenobarbital czy feny toina daje dobre efekty leczenia, niektóre nowe LPP okazały się skuteczne w monoterapii alternatywnej, a nawet pierwotnej. Wiadomo powszechnie, że leki nowej generacji mają niezbyt nasilone objawy niepożądane przy prawidłowym wprowadzaniu leku. Podczas stosowania leków tej grupy nie obserwuje się upośledzenia zdolności poznawczych, zespołu policystycznych jajników, przyrostu masy ciała, czy zaburzeń hormonalnych. Bardzo niewielkie są również interakcje farmakokinetyczne. W tej sytuacji leki nowej generacji, poza padaczką lekooporną, powinny być stosowane w monoterapii padaczki nowo zdiagnozowanej oraz u osób, u których istnieją specjalne wskazania.