Archiwum 1995–2023

Na podstawie 7-letniej obserwacji (od chwili zachorowania) 185 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii badano zależność pomiędzy stosowaniem się chorych do zaleceń farmakoterapii a istotnymi prognostycznie cechami schizofrenii.
Porównywano grupę chorych współpracujących (57 osób) oraz chorych odmawiających leczenia (37 osób). Grupy te nie różniły się pod względem wieku zachorowania, płci, pochodzenia społecznego, wykształcenia, obecności czynników precypitujących chorobę. Chorzy współpracujący to pacjenci lepiej przystosowani zawodowo i rodzinnie, z mniej nasilonymi zaburzeniami zachowania przed chorobą, o krótszym okresie nieleczonej pierwszej psychozy, częściej mający chorego psychicznie wśród najbliższej rodziny. U chorych tych krótsze były okresy nieleczonych zaostrzeń i średnia długość hospitalizacji. Częściej byli krytyczni wobec choroby, wykazywali rzadziej nasilone objawy ubytkowe. Później u tych chorych pojawiły się zaburzenia świadomości własnej tożsamości, aktywności i witalności, wcześniej poczucie zaburzenia spójności i granic „ja". Wyniki pracy przemawiają za tym, że przyjmowanie leków przez chorych na schizofrenię nie wpływa na liczbę nawrotów choroby, ale wiąże się z mniejszym nasileniem objawów ubytkowych.