Archiwum 1995–2023

Z analizy odpowiedzi zawartych w 234 ankietach wypełnionych przez ordynatorów oddziałów psychiatrycznych klinik i szpitali w Polsce wynika, że ich poglądy dotyczące sposobów postępowania terapeutycznego w zaburzeniach afektywnych nie odbiegają w sposób znaczący od preferowanych w aktualnych opracowaniach podręcznikowych oraz publikacjach zamieszczonych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Są zbliżone do schematów postępowania terapeutycznego (algorytmów) proponowanych przez różne zespoły autorów. Chociaż uzyskane wyniki nie są w pełni porównywalne z rezultatami podobnych badań przeprowadzonych w innych krajach, co wynika m.in. z różnic w asortymencie leków dostępnych na rynku (w Polsce nie jest zarejestrowana amoksapina, bupropion, wenlafaksyna, w Stanach Zjednoczonych – dibenzepina), można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że w leczeniu zaburzeń depresyjnych polscy psychiatrzy kierują się podobnymi zasadami, jak ich koledzy w innych krajach, napotykając przy tym na podobne trudności i wątpliwości. W terapii ciężkich zespołów depresyjnych preferują leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe) oraz o pokrewnych mechanizmach działania, w depresjach z urojeniami (psychotycznych), z dużym niepokojem, lękiem (tzw. depresja agitowana) – leczenie skojarzone (klasyczny lek przeciwdepresyjny + neuroleptyk) lub też neuroleptyki wykazujące działanie przeciwdepresyjne. Łączenie farmakoterapii i psychoterapii uznają za metodę I rzutu u chorych z depresją, u których czynniki psychologiczne „podtrzymują” aktualną depresję, u chorych z zaburzeniami osobowości, w depresji przewlekłej. W innych zaburzeniach depresyjnych (w tym dystymicznych) respondenci traktują psychoterapię, jako sposób pomocy chorym, u których zawiodły leki przeciwdepresyjne.