Archiwum 1995–2023

Ocenę kliniczną sertraliny prowadzono w grupie 51 chorych z rozpoznaniem dużej depresji wg DSM-III-R (37 kobiet i 14 mężczyzn), a lekiem porównawczym była imipramina, stosowana u 48 osób (33 kobiet i 15 mężczyzn). Oceniane kuracje trwały 6 tygodni, stosowano dawki sertraliny 50-150 mg w ciągu doby, imipraminy 150-250 mg w ciągu doby.
Sertralina wykazała wyraźny wpływ przeciwdepresyjny u 43% chorych w porównaniu z 61 % chorych leczonych imipraminą (różnice nie są istotne statystycznie), przy czym remisję lub bardzo dobrą poprawę uzyskano u 11 % leczonych sertraliną i 24% – imipraminą.
Działanie sertraliny nie zależało od obrazu i nasilenia depresji, długości nawrotu i wcześniejszego leczenia, jedynie stwierdzono gorszą reakcję u chorych z współistniejącą chorobą somatyczną. Stwierdzono, że porównywane leki nie różnią się wpływem na dynamikę ustępowania objawów depresji, a także, że profil kliniczny porównywanych leków jest zbliżony. Sertralina wykazuje najsilniejszy wpływ na nastrój (wskaźnik popraw 51 % – w 42 dniu leczenia, dla imipraminy – 56%), następnie na napęd (wskaźnik popraw 43%, dla imipraminy – 55%), oraz na aktywność złożoną (dla sertraliny – 39%, dla imipraminy – 46%).
U większości osób leczonych sertraliną tolerancja leku była dobra (u 57% nie obserwowano objawów ubocznych). Najczęściej obserwowano zaburzenia snu (26% chorych) wymagające u wszystkich dodatkowego leczenia, w dalszej kolejności – nudności (10% chorych), bóle brzucha (4% leczonych), drżenie (4% leczonych). U trzech osób wystąpiło znaczne pogorszenie stanu psychicznego (nasilenie objawów depresji, wystąpienie urojeń, napięcie psychiczne) będące powodem przerwania kuracji. W grupie chorych leczonych imipraminą najczęściej obserwowane objawy niepożądane były związane z cholinolitycznym działaniem leku. Stwierdzono ponadto, że sertralina częściej niż imipramina powoduje spadek masy ciała, a imipramina – zwiększenie masy ciała.