Streszczenie
Cel. Szeroko ujęte badania neuroobrazowe odgrywają obecnie istotną rolę w pojmowaniu zasad funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Dotyczy to nie tylko zdrowego układu nerwowego, lecz także wielu procesów patologicznych odpowiedzialnych za neurologiczne oraz psychiatryczne jednostki chorobowe. Rezonans magnetyczny (MR) jako metoda diagnostyki obrazowej został wykorzystany w medycynie już w latach 70. ubiegłego wieku. Aktualnie rozpoznawanie zaburzeń psychicznych, a także dobór metod ich leczenia bazuje przede wszystkim na wywiadzie, ustrukturyzowanej rozmowie oraz pomocniczych badaniach psychologicznych. Wciąż brakuje jednak bardziej obiektywnych metod mogących rozwiązać wiele problemów diagnostycznych. Celem tej pracy jest przybliżenie metod diagnostyki za pomocą rezonansu magnetycznego, pomocnych w wielu aspektach pracy z pacjentem z rozpoznaniem zaburzenia psychicznego.
Przegląd piśmiennictwa. W artykule dokonano przeglądu literatury tematu związanej z poszczególnymi technikami obrazowania MRI, takimi jak wolumetria, protonowa spektroskopia rezonansu magnetycznego, obrazowanie rezonansu magnetycznego zależne od dyfuzji (diffusion-weighted MR, DMR), fMRI (funkcjonalny rezonans magnetyczny), MRI z wykorzystaniem współczynnika transferu magnetyzacji czy traktografia, które mogą otworzyć nowe możliwości również dla psychiatrii. Z powodu dużej liczby prac z tego zakresu skupiono się na trzech zaburzeniach psychicznych: schizofrenii oraz chorobie afektywnej jedno- i dwubiegunowej.
Wnioski. Wydaje się, że najprawdopodobniej w przyszłości obrazowanie ośrodkowego układu nerwowego za pomocą rezonansu magnetycznego może umożliwić nie tylko różnicowanie zaburzeń psychicznych czy prognozowanie ich przebiegu, lecz także określić skuteczność leczenia zaburzeń psychicznych i przewidzieć ewentualne objawy niepożądane zastosowanej farmako- lub elektroterapii.