Streszczenie
Cel. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie aktualnej wiedzy na temat dostępnych niefarmakologicznych metod leczenia padaczki. Prawidłowe rozpoznanie pacjentów z padaczką lekooporną jest kluczowe dla optymalizacji dalszej terapii.
Przegląd piśmiennictwa. W przypadku nieosiągnięcia trwałej kontroli napadów z wykorzystaniem dwóch właściwie wybranych i odpowiednio stosowanych schematów farmakologicznego leczenia przeciwpadaczkowego, zalecane jest przeprowadzenie oceny umożliwiającej kwalifikację do zabiegu chirurgicznego. Ocenia się, czy istnieje możliwość usunięcia ogniska padaczkowego bez spowodowania deficytów czynnościowych (zabieg resekcyjny). Jeśli operacja resekcyjna nie jest możliwa do przeprowadzenia, można zastosować zabiegi chirurgii paliatywnej (zabiegi rozłączeniowe) oraz systemy neurostymulacyjne. U niektórych pacjentów istnieje także możliwość wprowadzenia diety ketogennej.
Wnioski. Utrzymanie zadowalającego efektu terapeutycznego z wykorzystaniem tylko jednej z powyższych metod, jest często trudne do osiągnięcia. W takiej sytuacji kompleksowe leczenie przeciwpadaczkowe opiera się na politerapii.