Streszczenie
Cel pracy. Leczenie jadłowstrętu psychicznego (JP) powinno być wielokierunkowe, a występujące w przebiegu choroby objawy współtowarzyszące mogą wymagać leczenia farmakologicznego. Jak dotąd pojawiło się tylko kilka doniesień na temat farmakoterapii adolescentek hospitalizowanych z powodu JP, a ich wyniki są sprzeczne. Celem naszego badania była retrospektywna analiza czynników mogących decydować o wyborze leczenia farmakologicznego w wypadku JP oraz jego wpływ na przyrost masy ciała, nasilenie objawów zaburzeń odżywiania, depresji, obsesji i kompulsji.
Materiał i metody. Badaniem objęto 80 pacjentek z rozpoznaniem JP i oceniono u nich różnice w stopniu niedożywienia oraz nasileniu objawow psychopatologicznych przed rozpoczęciem leczenia szpitalnego oraz po jego zakończeniu. Retrospektywnie przeanalizowano leczenie farmakologiczne: u 33 chorych nie stosowano leków (BL), u 22 jako podstawowy zastosowano lek z grupy NaSSA (mirtazapina lub mianseryna), 13 pacjentek było leczonych SSRIs (sertraliną lub fl uoksetyną), a 12 olanzapiną (OLZ).
Wyniki. Zaobserwowano, że w zależności od rodzaju stosowanego leczenia farmakologicznego, u pacjentek odnotowuje się rożne wartości BMI, lecz nie stwierdza się rożnego przyrostu BMI i rożnego tempa przyrostu BMI. Co więcej, różnice dotyczyły także nasilenia objawów zaburzeń odżywiania oraz depresji przed rozpoczęciem leczenia farmakologicznego, lecz nie pod koniec hospitalizacji.
Wnioski. Pacjentki nieleczone farmakologicznie (BL) miały łagodniejszy przebieg choroby niż te, którym podawano leki. Lekarze, stosując leki u pacjentek z cięższym przebiegiem choroby, uzyskali poprawę objawów psychopatologicznych, których nasilenie było porównywalne do prezentowanego przez pacjentki z lżejszym przebiegiem choroby, co może świadczyć o skuteczności farmakoterapii w cięższych postaciach JP.