Streszczenie
Cel pracy: Celem niniejszej pracy było określenie związku między poprawą kliniczną w czasie leczenia zaostrzenia schizofrenii a działaniami metabolicznymi leków neuroleptycznych.
Metody: W badaniu uczestniczyło 77 pacjentów (30 kobiet, 47 mężczyzn) w wieku 18-70 (średnio: 38) lat. Badani speł- niali kryteria schizofrenii według ICD-10 i byli hospitalizowani z powodu zaostrzenia choroby w szpitalu psychiatrycznym w Gnieźnie. Ocena psychometryczna pacjenta była wykonywana przy użyciu skali PANSS. Ciśnienie tętnicze, obwód talii, masa ciała, stężenie glukozy na czczo i profi l lipidowy były oznaczane przy przyjęciu do szpitala i po 4 tygodniach leczenia. Pacjenci byli leczeni zarówno typowymi, jak i atypowymi lekami neuroleptycznymi.
Wyniki: Po 4 tygodniach leczenia u 47 osób wystąpiła poprawa kliniczna, rozumiana jako co najmniej 20% redukcja punktacji w skali PANSS. Wśród pacjentów z poprawą kliniczną obserwowano statystyczny trend w kierunku wyższej masy ciała (78 vs 71 kg). U osób ze wzrostem masy ciała obserwowano statystycznie istotną redukcję w zakresie objawów pozytywnych w porównaniu do pacjentów, u których doszło do spadku wagi. Stwierdzono dodatnią korelację między redukcją punktacji w skali PANSS a wzrostem masy ciała wśród leczonych olanzapiną i risperidonem. Wykazano również statystycznie istotną korelację między redukcją punktacji w skali PANSS a wzrostem średniego stężenia glukozy i całkowitego cholesterolu wśród osób, u których wystąpiła poprawa po leczeniu olanzapiną.
Wnioski: Poprawa kliniczna w czasie początkowego okresu leczenia zaostrzenia schizofrenii jest związana ze zmianami parametrów metabolicznych, co znalazło odzwierciedlenie we wzroście masy ciała, średniego stężenia glukozy i całkowitego cholesterolu. Zmiany takie są szczególnie zaznaczone u leczonych olanzapiną.