Praca referuje nową wersję standardów (1999) opracowanych przez komitet ekspertów Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) dotyczących farmakoterapii schizofrenii.
Celem pracy była ocena postępowania diagnostycznego i terapeutycznego wobec pacjentów przyjętych po raz pierwszy do szpitala psychiatrycznego z rozpoznaniem psychozy. Badanie opierało się na retrospektywnej analizie dokumentacji pacjentów hospitalizowanych w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w 1991 roku, ogółem objęto badaniem 33 pacjentów. Wyniki porównano z wybranymi polskimi standardami leczenia w schizofrenii dotyczącymi badań dodatkowych, doboru neuroleptyku oraz zmiany leku neuroleptycznego.
Jako pierwszy lek stosowano najczęściej pochodną fenotiazyny (chloropromazynę lub perazynę). Jako kolejny stosowano zwykle „silny neuroleptyk” – perfenazynę, flufenazynę lub haloperidol. Stwierdzono, że u ponad połowy pacjentów decyzję o zmianie leku podejmowano przed upływem 3 tygodni od rozpoczęcia leczenia, podczas gdy standardy leczenia nie zalecają takiej zmiany przed upływem 4 tygodni.
Artykuł opisuje kliniczny obraz, przebieg, występowanie, powikłania i czynniki ryzyka późnych dyskinez. Przedstawia przegląd ostatnich doniesień w piśmiennictwie dotyczących nowych hipotez powstawania późnych zaburzeń dyskinetycznych i badań nad ich patofizjologią. Badania nad późnymi dyskinezami u pacjentów ze schizofrenią koncentrują się wokół poszukiwania związków pomiędzy zaburzeniami pozapiramidowymi a wcześniej istniejącymi dyskretnymi objawami neurologicznymi, niektórymi wskaźnikami neurofizjologicznymi i deficytami poznawczymi. Badania nad mechanizmem powstawania późnych dyskinez postulują toksyczne działanie długotrwałej terapii neuroleptycznej na OUN (teoria wolnych rodników, zaburzenia metabolizmu żelaza w OUN). Późne dyskinezy przez swój uporczywy i potencjalnie nieodwracalny przebieg w znacznym stopniu obniżają jakość życia chorych, wpływają na ich stosunek do leczenia i pogarszają społeczne funkcjonowanie. Żadna z obecnych metod ich leczenia nie przynosi w pełni zadowalających efektów, stąd omawiając leczenie późnych dyskinez podkreśla się działania profilaktyczne. Nadzieję niesie nowa, rozwijająca się grupa atypowych leków przeciwpsychotycznych, które mają nie tylko nie wywoływać zaburzeń pozapiramidowych, ale również w niektórych przypadkach leczyć już istniejące.
Autorzy prezentują aktualne informacje dotyczące biosyntezy, metabolizmu, mechanizmu działania i roli neurosteroidów w procesach fizjologicznych ośrodkowego układu nerwowego. Wskazują również istnienie neurobiologicznych podstaw do stosowania w terapii różnych chorób ośrodkowego układu nerwowego.
Uzależnienie od alkoholu jest typową chorobą o przewlekłym i nawracającym przebiegu. Niestety, większość stosowanych obecnie zwierzęcych modeli alkoholizmu pomija behawioralne i neurofarmakologiczne aspekty długotrwałej abstynencji, "głodu" alkoholu i nawrotów picia. W pracy przedstawiono kierunki rozwoju nowych przedklinicznych modeli alkoholizmu uwzględniających zjawiska „głodu” alkoholu i nawrotu picia. Scharakteryzowano także wpływ naltreksonu i antagonistów receptora NMDA na samopodawanie (self-administration) alkoholu oraz wygaszanie i nawrót odpowiedzi behawioralnych nagradzanych alkoholem.