Streszczenie
Praca zawiera przegląd podejmowanych od wielu lat prób pomocy farmakologicznej chorym z otępieniem typu alzheimerowskiego (o.a.). Analiza piśmiennictwa wskazuje, że wciąż nie dysponujemy środkami hamującymi postęp choroby (narastanie zmian zwyrodnieniowych, otępienia, zniedołężnienia). Większość badań klinicznych z tego zakresu przeprowadzanych w latach 60. i 70. wykazuje poważne mankamenty metodologiczne, ich wyniki nie uprawniają do wiążących wniosków. Nowe, poprawne metodologicznie badania (lata 80. i 90.) wskazują, że w leczeniu objawowym o.a. są przydatne środki wzmagające przekaźnictwo cholinergiczne, zwłaszcza inhibitory esterazy acetylocholinowej, które u części chorych z otępieniem łagodnym i umiarkowanym poprawiają pamięć i procesy poznawcze. Wartość terapeutyczna innych leków wymaga dalszych badań. W pracy omówiono perspektywy wprowadzenia leków hamujących narastanie zmian degeneracyjnych w o.u.n. oraz zasady farmakoterapii zaburzeń psychicznych (depresja, lęk, podniecenie i in.) występujących w przebiegu choroby Alzheimera.