Streszczenie
Cel pracy: Dodanie litu do leków przeciwdepresyjnych jest uznaną strategią postępowania w przypadku niezadowalającego efektu terapeutycznego. Lamotrigina jest lekiem normotymicznym nowej generacji o wyraźnym działaniu przeciwdepresyjnym, w odniesieniu do którego stwierdzono również możliwości potencjalizacji działania leków przeciwdepresyjnych. Celem niniejszej pracy była ocena potencjalizacji, za pomocą litu lub lamotriginy, dwóch leków przeciwdepresyjnych: paroksetyny i wenlafaksyny w depresji lekoopornej.
Metody: Badaniem objęto 42 pacjentów (11 mężczyzn i 32 kobiety), w wieku 20-67 (średnio 47) lat z depresją lekooporną w przebiegu choroby afektywnej jedno- lub dwubiegunowej. Wszyscy pacjenci przebyli co najmniej 2 nieskuteczne kuracje przeciwdepresyjne. Lekiem bezpośrednio poprzedzającym dodanie litu i lamotriginy była albo paroksetyna w dawce do 60 mg/dobę, albo wenlafaksyna w dawce do 300 mg/dobę, stosowane przez okres 4 tygodni. Dodanie litu (stężenie 0,6-0,8 mmol/l) lub lamotriginy (200 mg/dobę) następowało w sposób randomizowany.
Wyniki: Nasilenie depresji przez rozpoczęciem podawania litu lub lamotriginy wynosiło w skali Hamiltona 18-42 (średnio 25 punktów). Dodanie litu lub lamotriginy przez okres 4 tygodni spowodowało istotne zmniejszenie objawów depresji (średnia redukcja nasilenia objawów o 19 punktów). Nie stwierdzono różnic skuteczności leczniczej między osobami, którym dodawano lit lub lamotriginę, natomiast w całej grupie chorych większa skuteczność dotyczyła chorych leczonych uprzednio wenlafaksyną. Nie stwierdzono zależności między efektem potencjalizacji a rodzajem depresji (choroba jedno- lub dwubiegunowa), długością trwania choroby oraz długością epizodu depresyjnego.
Wnioski: Wyniki niniejszej pracy wskazują na podobną skuteczność litu i lamotriginy w potencjalizacji leków przeciwdepresyjnych. Potencjalizacja taka jest bardziej skuteczna, jeżeli któryś z tych leków dodaje się do wenlafaksyny aniżeli do paroksetyny.