Streszczenie
Istotnym problemem dotyczącym badań na zaburzeniami afektywnymi jest fakt, że do tej pory nie znaleziono markerów biologicznych, które w codziennej praktyce klinicznej mogłyby sygnalizować o ryzyku rozwoju depresji czy zagrożeniu nawrotem choroby, pozwoliłyby na oszacowanie stopnia odpowiedzi na leczenie i informowałyby o zjawisku lekooporności. Artykuł stanowi przegląd aktualnego stanu wiedzy o laboratoryjnych markerach depresji. Przedstawione zostały wyniki dotychczasowych badań, których przedmiotem była analiza zaburzeń biochemicznych (zmiany poziomu lipidów osoczowych, aminokwasów, mikroelementów) i immunologicznych towarzyszących epizodowi depresyjnemu. Omówiono również testy laboratoryjne oparte o mechanizmy hormonalne (test hamowania deksametazonem, test stymulacji tyreoliberyną, test stymulacji fenfl uraminą, oznaczenia poziomu hormonów sterydowych w ślinie i płynie mózgowo-rdzeniowym) oraz możliwość wykorzystania markerów krwinkowych.